PitStop (dawniej ViceClub) zaprasza!

Wojna… wojna to gówno, jedno z najgorszych rzeczy jakie mogą dotknąć ludzi. Tysiące, często nawet miliony ludzi spotyka się na polu bitwy tylko po to, żeby wyrżnąć siebie nawzajem, wystarczy często sekunda, żeby pełen nadziei żołnierz wylądował na ziemi z przestrzeloną głową. Niby broń dawana przez dowódców daje ci jakąś szansę na przetrwanie w czasach, gdy kilku ludziom zdaje się, że mogą postawić świat u swoich stóp i zrobić z siebie panów. Ale na szczęście jest ktoś, kto cię obroni – Ameryka… Uwielbiam alternatywne historie, już od ogrania Command & Conquer: Red Alert 2 podobała mi się wizja wielkiej wojny pomiędzy USA, a Rosją lub Związkiem Radzieckim, który dążył do zajęcia całego świata, co dzięki naszym staraniom w kampanii mogło się udać. Z drugiej strony mamy bohatera naszej recenzji, czyli grę, która koncentruje się na wydarzeniach, które nadejdą w przyszłości. Pani i panowie – oto Homefront.

Fabuła gry została napisana przez Johna Miliusa znanego ze skryptu do Czasu Apokalipsy. Homefront rozpoczyna się bardzo fajnymi przerywnikami wziętymi prosto z konferencji rządu USA, które zaczynają niepokoić się znacznym rozwinięciem się potencjału atomowego Północnej Korei w 2011 roku i z każdym kolejnym rokiem następuje jakiś przełom, a to nagle obie części Korei jednoczą się i powstaje jedno wielkie państwo pod przywództwem Kim Dzong Una, z drugiej strony wojna na Bliskim Wschodzie pomiędzy Arabią, a Iranem doprowadza do wyczerpania się złoży surowców i kryzysu energetycznego, co prowadzi do osłabienia Stanów Zjednoczonych. Wykorzystuje to niedawno powstała Korea, która dokonuje inwazji i bez większych przeszkód zajmuje dużo terenów należących do USA. My budzimy się w roku 2027 będąc koreańskim jeńcem, wokół którego wschodni dowódcy snują jakieś plany, jednak niedługo potem trafiamy do amerykańskiego ruchu oporu i wykonując kolejne zadania pomagamy temu państwu odparcie żółtej inwazji. Wystarczy, że zabijesz jednego z nich i już zostajesz wpisany na nich czarną listę ludzi do zlikwidowania. Nie jesteśmy tam sami, pomagają nam członkowie ruchu oporu, którzy potrzebują nas do swoich planów.

W samą grę gra się całkiem przyjemnie, strzelanie przez muszkę, zamiast jakiegoś krzyżyka na środku ekranu, broni co prawda nie jest tak wiele, jednak posiadają one wiele wersji kolorystycznych, czy z odpowiednimi dodatkami. Uwielbiałem też rzucać granatami, które w tej grze są bronią rozpi… Korzystamy także z nowych technologii jak pojazd Goliath, czy Hummerem z możliwością odbijania rakiet lecących w naszą stronę. Zaimplementowano także samoodnawialną energię – kiedy schowamy się na osłoną nasze rany znikają. Misje są całkiem różnorodne, ale sprowadzają się do nudnego przedzierania się przez poziom i strzelania do wszystkiego co się rusza. Różnicą był tu etap składankowy, czy szturm na Golden Gate, który był niezwykle klimatyczny. Równie klimatyczny jest także ‘Głos Wolności’, który pojawia się w grze jako źródło informacji dla ludzi na temat operacji, które wykonywał ruch oporu. Problemem jest to, że niczym się za bardzo nie różni w porównaniu do takiego CoDa 4: Modern Warfare, który wyszedł cztery lata wcześniej. A nawet jeśli chodzi o frajdę z rozgrywki to stawiam CoDzika wyżej, bo i bardziej klimatyczne misje, tajne destanty z ekipą S.A.S. A w Homefroncie? Mamy 7 etapów zajmujących około dwadzieścia minut, które dają nam do zrobienia coś konkretnego z kilkoma niezmieniającymi się postaciami wokół nas. Nie przywiązujemy się do nich, bo za dużo charakteru nie mają, jeden lubi łamać rozkazy i się drzeć, drugi to komputerowy nerd, trzeci do kobieta, która czasem się zdenerwuje, poza tym czas spędzony w rozgrywce nam na to nie pozwoli. Gdy przechodziłem grę w wersji Steamowej zobaczyłem siedem rozdziałów i tak myślałem, że spędzę w tej grze trochę więcej czasu niż jeden dłuższy wieczór.

Ostatecznie polecam tą grę tylko kilku typom graczy – po pierwsze fanom pierwszoosobowych strzelanek, bo gra na tym polu działa bez większego zarzutu i do niczego nie można się przyczepić. Po drugie do fanów historii i  przede wszystkim alternatywnych historii. Dla ludzi, którzy mają wieczór wolny i chcą w coś pograć również się nada, bo jak już wspominałem przejście jej to niewielki problem, chyba że na wysokim poziomie trudności. Osobiście zagrałem raz i już raczej nigdy do niej nie wrócę, dla mnie była to taka strzelanka na szynach, których na rynku nie brakuje, a sam osobiście wolę klimaty bardziej drugo wojenne.

Ponad rok temu postanowiłem zapoznać się z serią gier o pięknej pani archeolog Larze Croft, która swoją premierę miała w 1996 roku na ramach bardzo innowacyjnej na swoje czasy grze przygodowej Tomb Raider. W grze przemierzaliśmy kilka różnych lokacji w poszukiwaniu artefaktu i będąc wplątani w intrygę nie z tej Ziemi. Tytuł przyjął się w growym światku bardzo dobrze i sam się nie dziwię, po ograniu jedynki mimo jej dość topornego sterowania jestem szczerze świadomy dlaczego. Oczywistą decyzją było oczywiście sięgnięcie po sequel, wydany już rok później. Tak oto zasiadłem na kolejną przygodę.

Lara w tej części rusza na następną wyprawę – tym razem odnaleźć musi sztylet Xian, który pomaga jego właścicielowi zamienić się smoka, gdy tylko przebije on nim swoje serce. W miarę przechodzenia historii dowiadujemy się, że na naszej drodze jest także organizacja Fiamma Nera pod przywództwem Marco Bartoliego, który chce zdobyć sztylet, aby zyskać smoczą potęgę.

Mimo tylko roku między premierą obu tytułów widać znaczące zmiany, szczególnie w grafice. Pierwszy Tomb Raider robiony był już pod podstarzałego DOSa w erze, gdzie najnowszym systemem był Windows 95, który dawał nieporównywalne możliwości względem starszego systemu. Dwójeczka wygląda zatem pięknie i bardzo imponująco jak na 1997 rok. Dzięki temu z tyłu głowy bohaterki możemy zobaczyć długi warkocz, powiewający naturalnie za jej plecami. Do ukończenia w tej grze jest 18 etapów bardziej rozbudowanych niż w części pierwszej. Same lokacje to między innymi Chiny, Wenecja czy Tybet. Podczas różnych etapów zakładała także odpowiednie stroje, tak aby wpasować się do rodzaju planszy w który teraz gramy. W śnieżnym Tybecie zakłada więc grubą kurtkę, a w wodnych strój płetwonurka. W tej grze jeszcze bardziej można się zgubić, więc znowu czasem musiałem sięgnąć po Walkthrough na YouTube. Oprócz tego sama Lara nauczyła się wspinać po drabinach, zjeżdżać na linie, czy jeździć prostymi pojazdami. Dodano także flary, które pomagały rozświetlać ciemne pomieszczenia, jednak Lara nie mogła wtedy używać broni.

Oprócz ulepszonej grafiki rozbudowany został także ekwipunek Lary o nowe typy uzbrojenia takie jak: M16, Wyrzutnia Granatów czy Wyrzutnia Harpunów. Dodanie większej ilości broni ma dużo plusów np. w wodzie Lara nie może atakować żadnym innym rodzajem broni niż harpunami, a twórcy dodali w podwodnych etapach rekiny, czy piranie. Te znowu dostajemy porozrzucane po całej planszy, jednak tutaj o wiele bardziej opłaca się zdobywanie sekretów oznaczonych różnymi kolorami miniaturowych smoków – Złotego, Srebrnego oraz Jadeitowego. Zebranie ich wszystkich da nam duży zapas amunicji do jednej z broni.

Moje poprzednie zarzuty wobec pierwszej części nadal tutaj obowiązują, chociaż gra nie odpala się już przez jakiś emulator, który wyłącza się gdy tylko zminimalizujesz grę. Tutaj możliwe jest ustawienie dowolnej rozdzielczości i dowolne minimalizowanie gry. Nadal jednak gry są wykastrowane z dźwięków, zostawiono jedynie jakieś pomrukiwania i stękania bohaterki z głównym motywem w menu. Dlatego nadal bardziej polecam wersję na pierwsze PlayStation, która wygląda ładniej i ma pełna ścieżka dźwiękowa.

Druga część Lary przyjąłem dość ciepło, chociaż musiałem poświęcić tej grze trochę czasu, bo nie mogłem się jakoś do niej zabrać. Ukończyłem ją dopiero po 9 miesiącach z większymi przerwami, gdy blokowałem się na jakimś obszarze. Etapy platformowe to nadal jest nużąca część, gdy bohaterka porusza się jak czołg i ciężko określić odległość skoku, dlatego zalecam częste zapisywanie gry – ja osobiście użyłem tej funkcji ponad 310 razy. Także wersja Steam jest mówiąc krótko, do dupy, bo brakuje jej funkcji z oryginału. Cena natomiast jest bardziej zachęcająca, bo na wyprzedaży na Steam kosztuje około 3,59 zł. Jeśli jednak wolimy odczuć pełnię tej gry to polecam zaopatrzyć się w wersję PlayStation.

Ostatnio popularny stał się nieoficjalny remake drugiej części, który fani oryginalnych części tworzą pewnie na potrzeby stworzenia gry bardziej przystępnej dla obecnych graczy, zaimplementowano wiele funkcji z nowszych odsłon, grafika jest piękna, a sama bohaterka przypomina siebie sprzed dwudziestu lat. Gra jest na razie w fazie demo, ale można zobaczyć i pobrać nawet pierwszej wersje z tej strony: tutaj.

PS. Czy tylko ja nie podczas rozgrywki nie zamknąłem lokaja w chłodni?

Polecam.

Niemal rok temu na warsztat wziąłem Pokémon Black, którą mogłem przejść nareszcie po wielkim czasie oczekiwania. Niedługo po tym wydarzeniu zabrałem się za kolejną wersję kieszonkowych stworków – tym razem było to Pokémon Platinum, które przenosiło nas do regionu Sinnoh, bardzo ciekawego dla mnie, gdyż schodziło się to z moim częściowym śledzeniem anime – często jak bywałem u kolegi z dekoderem Cyfrowego Polsatu, czy tam innego dystrybutora mogłem pozwolić sobie na oglądanie tych bajek. Jedną z nich była wznowiona właśnie seria Diamentowa i Perłowa, która wprowadzała kolejne nowe stworki do Pokédexu. Postanowiłem wybrać jednak część platynową, ponieważ była uzupełnieniem Pokémon Diamond & Pearl – najwięcej stworków do złapania, część historii została zmieniona, więcej legendarnych pokémonów do złapania. Niestety, często moje podejścia do tej gry kończyły się fiaskiem, raz z powodu niskiego licznika klatek na sekundę lub też z niechęcią do expienia pokéstworków na wyższe poziomy. W wyniku wielkiego podekscytowania poprzez obejrzenie wszystkich 19 sezonów serialu wziąłem się w garść i tym razem nie było od tego ucieczki. I dałem radę.

Jak już wspomniałem wyżej w Pokémon Platinum zostajemy wysłani do domu czwartej generacji kieszonkowych potworów, czyli Sinnoh. Wraz ze swoim najlepszym przyjacielem mamy za moment stać się trenerami pokémon, a naszym celem (jak zwykle) będzie się stanie najlepszym w regionie. Pomóc w tym może Profesor Rowan, który do naszej dyspozycji oddaje trzy startery: trawiastego żółwia Turtwiga, ognistą małpę Chimchara lub wodnego pingwina Piplupa. To dzięki ich pomocy zebrać możemy swoją drużynę, by z nią stać się najlepszymi, a także pokrzyżować plany Zespołu Galactic, który chce stworzyć swój własny świat z pomocą legendarnych Pokémonów z regionu Sinnoh. Nasz rywal, który zawsze wybierze startera o typie kontrującym typ naszego początkowego stwora jest w tym wypadku o wiele lepszy niż ci z wersji Czarnej – lubi się przechwalać, jest bardzo gwałtowny i często kilka kroków przed nami. Fajny jest zabieg jego przemiany podczas rozgrywki, gdy staje się bardziej dojrzały i wyważony w późniejszych etapach gry.

Region Sinnoh jest całkiem ciekawym miejscem z blisko rozmieszonymi miastami czy miasteczkami, lecz twórcy postanowili zastosować zabieg, który ja nazywam „lubię zapierdalać” i zwykle, aby dojść do kolejnej sali i zawalczyć o odznakę trzeba się cofnąć, gdyż sala w odpowiednim punkcie mapy została odblokowana, czy to zdjęciem przeszkód przez same wydarzenia, czy też przez rozwinięcie naszych umiejętności i większej możliwości używania HM. Prosty przykład, wyobraźcie sobie, że po zdobyciu odznaki w Veilstone City wrócić musimy do Jubilife z początku gry i tam udać się na zachód do Canalave. Masakra, niektóre miasta potrafią być rozmieszczone dalej od innych, wystarczy zobaczyć Snowpoint, do którego dostać się można tylko przez rozciągającą się przez niemal całą długość regionu górę Coronet. Gdybym wcześniej nie obejrzał serialu, nie miałbym pewnie pojęcia jaka jest kolejność tych liderów i miotałbym się jak szatan po tej krainie. Pokémony z wcześniejszych regionów pojawiają się tutaj od początku, no cóż, nie można mieć wszystkiego, ale mówi to koleś, który grając w daną generację Pokémonów zbiera tylko stwory z odpowiadającego mu regionu.

Z tą wersją nie miałem takich samych problemów jak z Black, że mogły nie spodobać mi się nowe stworki, widziałem je już wcześniej w serialu i już nawet wtedy tworzyłem swoją drużynę. Spośród starterów największy dylemat miałem pomiędzy typem ognistym, a trawiastym, ponieważ bardziej podobał mi się Turtwig i jego ewolucje, niż Chimchar, ale wybór jednak padł na tego małpiszona głównie przez fakt małej liczby dodanych typów ognistych w tej generacji, a dla mnie jest to jeden z trzech żywiołów, które muszę mieć w swojej drużynie. Trawiastego Turtwiga zastąpiłem za pomocą Budewa – nowo-dodanego stworka, który z czasem ewoluował w Roselię, a później w Roserade. Pierwszym złapanym potworkiem przeze mnie był ptaszek Starly, który idealnie wpasowywał się w kompozycję i pomagał za pomocą Fly przy przemieszczaniu się po krainie. Do poruszania się po wodzie wykorzystałem Buizela, który był jedną z kluczowych postaci w ówczesnym zespole Asha. Ostatnie dwa miejsca wypełniły według mnie dwa koksy – jeden to Lucario, który jest typem walczącym i już od obejrzenia ósmego filmu wiedziałem, że jak będę grał w Platinum to będę go miał. Ostatni strzał padł na Gible, którego chciałem głównie przez to, że miała go Mistrzyni Ligi Sinnoh Cynthia, która używała go najczęściej ze swojej drużyny.

Graficznie widać skok jakościowych w porównaniu do wydanego w 2005 roku Emerald na GameBoyAdvance, lecz fajerwerków raczej bym się nie spodziewał, po prostu to przeniesienie najlepszych rozwiązań z tamtej wersji i upchnięcie jej na potężniejszy sprzęt. Stare ruchy dostały nowe animacje przez co wyglądają bardzo ładnie, a sama gra bardzo dużo korzysta z drugiego ekranu i pozwala za pomocą dotyku wydawać komendy naszym stworkom, rzucać Pokéballe, czy uzdrawiać swoich podopiecznym. Problemem tej gry jest jednak brak jakichkolwiek animacji stworków podczas walki, co prawda stworki ryczą, czy wydają inne odgłosy podczas rozpoczęcia walki, lecz później widzimy jedynie papierowe wycinanki. Na moje nieszczęście ruchów HM w grze jest aż 8. Nie cierpię marnowania ruchów pokémonów tymi ruchami, szczególnie, gdy są takie nieskuteczne i zadają małe obrażenia, jak Rock Smash. Dodano nowych ruch zwany Rock Climb, który pomaga nam wchodzić po stromych zboczach gór, by dostać się w niedostępne wcześniej miejsca. W wyniku posiadania przez NDSa dwóch ekranów ten niżej wykorzystany został w pokazywania funkcji Pokétcha – centrum multimedialnego i komunikacyjnego zastępującego PokéGear z poprzednich części i jest on niezwykle funkcjonalny – za pomocą ekranu dotykowego zmieniać możemy jego tryb od zwykłego zegarka przez kalkulator, po ekran pokazujący przywiązanie stworków do nas. Jest to o wiele lepsze niż odpowiednik z wersji Czarnej, który wymagał podpięcia do internetu. W niektórych etapach gry do naszego bohatera może dołączyć się inna zaprzyjaźniona postać, by razem przemierzać na przykład lasy, czy budynki tych złych. W takim wypadku teren często wypełniony jest parami trenerów i miejsce mają walki podwójne dwóch na dwóch. Sale w których przyjdzie nam walczyć wypadają fajnie, lecz przy tych z Black są bardzo, bardzo leniwe, bez wielkich zwrotów, lecz posiadające swoje własne mechaniki, czy odświeżone z poprzednich części. Trudność rozgrywki mimo małego zaplątania geologiczno-geograficznego jest do wyuczenia i nawet niewielkie dziecko mogłoby sobie z tą grą poradzić. Co prawda, jest trudniej niż w wersji Czarnej, ale nie sądzę, żeby znalazł się ktoś, kto mógłby utknąć gdzieś na długi czas, zwłaszcza przy możliwości zobaczenia podpowiedzi w sieci.

Miło mi było dodać kolejną ukończoną część ukochanej serii gier, gdyż dała mi ona jeszcze większą ekscytację na kieszonkowe stworki i niedługo po jej ukończeniu zabrałem się za przypomnienie Emeraldów. Wspaniała gra na nowym silniku przenosząca dawne mechaniki w nowe szaty i region do zwiedzenia do wycieczka, która warta była poświęconego czasu i mimo tych wad, o których napisałem wyżej, polecam ją wielce, bo jest to kolejna dobra część tego cyklu. To co? Niedługo widzimy się z notką o części Szmaragdowej? Stay tuned!